Συγγραφέας: Ντέιβ Πίλκι (ως Τζορτζ Μπερντ και Χάρολντ Χάτσινς)
Ζούσαν κάποτε ένας αστυνομικός και ένα αστυνομικό σκυλί που, εξ αιτίας μίας έκρηξης – και χάρη σε λίγα ιατρικά ράμματα (ΡΑΨ ΡΑΨ ΡΑΨ)– ενώθηκαν, φτιάχνοντας τον ΝΤΟΓΚΜΑΝ. Έτσι, «ένας ολοκαίνουριος ήρωας ξαμολήθηκε»!
Τα βιβλία της σειράς ΝΤΟΓΜΑΝ του Ντέιβ Πίλκι, είναι βιβλία μέσα σε βιβλίο, ή μάλλον, κόμικ μέσα σε βιβλίο. Ως δημιουργοί των κόμικ παρουσιάζονται οι μαθητές της Δ’ Δημοτικού, ιδιοκτήτες δεντρόσπιτου και πρωταγωνιστές της σειράς «Ο Καπετάν Βράκας», Τζορτζ Μπερντ και Χάρολντ Χάτσινς. Το απαράμιλλο ταλέντο τους και η ωριμότητά τους ξεδιπλώνονται στο 7ο βιβλίο της σειράς, στο οποίο μας προτρέπουν να «κάνουμε καλό».
Αν δεν σας αρέσουν οι απατεώνες ψύλλοι, οι ποντικοκάμπιες οι πολύ πεινασμένες, οι υπερήρωες που μοναδική τους υπερδύναμη είναι να καταναλώνουν κεκάκια, τα σαχλά λογοπαίγνια και τα σενάρια που μοιάζουν να μην βγάζουν νόημα, τότε αυτό το βιβλίο δεν είναι για εσάς. Πιθανόν, επειδή δεν είστε 7 χρονών! Τα βιβλία του Ντέιβ Πίλκι φημίζονται για την ικανότητά τους να κεντρίζουν το ενδιαφέρον και να ενθαρρύνουν την ανάγνωση στα παιδιά, ακόμη και σε όσα δυσκολεύονται ή την αποφεύγουν. Ο Πίλκι επινοεί ιστορίες από τότε που, ως πιτσιρικάς με ΔΕΠ-Υ και δυσλεξία, έβρισκε διέξοδο μέσα από αυτές, εξυμνώντας την δύναμη της φιλίας και τον θρίαμβο του καλού. Εξακολουθεί και σήμερα να απευθύνεται στα παιδιά με τρόπο άμεσο και κατανοητό για αυτά.
Η εμφάνιση του μοτίβου της εγκατάλειψης και της υιοθεσίας/αναδοχής στο «ΝΤΟΓΚΜΑΝ – Για ποιον κυλά η μπάλα», δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Πολλά παιδικά βιβλία, σειρές κινουμένων σχεδίων και ταινίες χρησιμοποιούν, συχνά με τρόπο στερεοτυπικό, αυτή τη θεματολογία. Εδώ, στο 7ο πλέον βιβλίο της σειράς όπου, μην έχοντας διαβάσει τα προηγούμενα δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς έχει προηγηθεί, ο γονιός με τον βιολογικό δεσμό (ο Μεγάλος Πίτι) βγαίνοντας από την φυλακή, απευθύνεται στους βασικούς φροντιστές του Μικρού Πίτι (τον ΝΤΟΓΚΜΑΝ και το ρομπότ 80-ΕΞ), λέγοντάς τους: «Κοίτα, εκτιμώ τη βοήθειά σου όσο ήμουν στην φυλακή αλλά είμαι ελεύθερος πια. Αυτό είναι το ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!». Ο αποχωρισμός όμως του Μικρού Πίτι από την οικογένεια των «Σούπερ Φίλων» δεν είναι τόσο εύκολος και, για το καλό του, συμφωνείται μία μέση λύση.
Στην καρδιά του «Για ποιον κυλά η μπάλα» δεν βρίσκεται ωστόσο, όπως συμβαίνει συνήθως στα βιβλία που εμπεριέχουν αυτή τη θεματολογία, η εξέλιξη του Μικρού Πίτι μέσω κάποιας συνειδητοποίησης για την κατάστασή του. Στην καρδιά της ιστορίας, βρίσκεται ένας μπαμπάς, ο οποίος βρίσκει την δύναμη να ξεπεράσει τα δικά του τραύματα και τις ελλείψεις του, ακόμη και τον τρόπο με τον οποίο αυτοπροσδιορίζεται («ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΑΓΚΑΛΙΤΣΕΣ!»), για να γίνει ο κατάλληλος γονιός για το, κατά γενική ομολογία, καλύτερο γατάκι στον κόσμο. Ο Μεγάλος Πίτι, κάνει ένα σωρό λάθη στην προσπάθεια του να εκπληρώσει τον ρόλο του μπαμπά. Κάνει ωστόσο και κάτι ακόμη και το κάνει πολύ σωστά: ακούει τον σοφό Μικρό Πίτι με τρόπο ουσιαστικό και αφήνεται να καθοδηγηθεί από την καλοσύνη του. Εξ άλλου, όπως λέει ο Μικρός Πίτι, «η αγάπη δεν είναι απλώς κάτι που νιώθεις […]. Η αγάπη είναι κάτι που ΚΑΝΕΙΣ!».
Το σύμπαν του Μεγάλου Πίτι είναι γεμάτο λάσπη αντί για «ουράνια τόξα και μονόκερους» (έκφραση που, παρεμπιπτόντως, χρησιμοποιείται ευρέως και για την αφελή και εξιδανικευμένη εικόνα της υιοθεσίας). Λόγω αυτού, η αγωνία του είναι πώς να προετοιμάσει το παιδί του για την ασχήμια και την αδικία του κόσμου. Ανακαλύπτει όμως ότι για χάρη του Μικρού Πίτι αλλά και χάρη σε αυτόν, ο κόσμος μπορεί επίσης να είναι και γεμάτος αστέρια.
Το άρθρο υπογράφει η Δήμητρα Δημητροπούλου