Παιδιά τεκνοθετημένα, με θετούς ή ανάδοχους γονείς, συχνά άλλου χρώματος, με διαφορετική καταγωγή, που μεγαλώνουν πιθανά σε μία χώρα ξένη, σε μία κοινωνία με ετερογενή κουλτούρα, έχουν τόσα θέματα να διαχειριστούν. Πολύ περισσότερα από κάθε παιδί της ηλικίας τους. Απλά, καθημερινά πράγματα που ένα παιδί θα έπρεπε να κάνει απρόσκοπτα και ανέμελα – όπως το να πάει στο σχολείο, επέτειοι και γιορτές – όπως η μέρα της μητέρας, του πατέρα, των γενεθλίων, διακινούν μέσα τους δύσκολα συναισθήματα. Σαν ένα μεγάλο βροχερό σύννεφο που τα ακολουθεί, κάτι που μπορεί να μην έχουν ακόμη την ικανότητα να βάλουν σε λόγια.
Τα παρακάτω ποιήματα, γράφτηκαν από τη Στεφανία Ρουλάκη, μέλος του Πελαργού, σε μία προσπάθεια να αποτυπωθούν αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα, που τα παιδιά μας μπορεί να βιώνουν καθημερινά, κι εμείς, οι θετοί γονείς μαζί τους.

 

Η μέρα της μητέρας

Για τη μέρα της μητέρας,

έχω μια πίκρα και μια χαρά.

Έχω μια μάνα που είναι μακριά μου

και άλλη μία, που είναι κοντά.

 

Έχω μια μάνα που δε γνωρίζω,

που δεν αγγίζω, που δεν μυρίζω.

Ούτε πως μοιάζει πια δε θυμάμαι,

Μόνο τις νύχτες, όταν κοιμάμαι

στα όνειρά μου που την καλώ,

«γιατί» ρωτάω και όλο δακρύζω.

 

Τότε ένα χέρι, άλλοτε ξένο

μα σήμερα πια, αγαπημένο,

το δάκρυ σκουπίζει και μου θυμίζει

πως άλλη μητέρα έχω πια τώρα,

σε άλλο μέρος, σε άλλη χώρα.

 

Η αγκαλιά της με ανακουφίζει

τον πόνο παίρνει και με γεμίζει

με δύναμη να σηκωθώ, να περπατήσω

τούτο τον δρόμο που έχω μπροστά μου να τον κερδίσω.

 

Μέσ’ την καρδιά μου είναι και οι δύο. Ζέστη και κρύο,

ήλιος – σκοτάδι, η απουσία μα και το χάδι.

Πιο από τα δύο είναι πιο ισχυρό;

Μη με ρωτήσεις, δε θα σου πω…

Στεφανία Ρουλάκη

 

Το δικό μου το παιδί

Το δικό μου το παιδί, μέσα στο σάκκο του για το σχολιό,

Κουβαλάει κάτι τραγικό.

Μια εικόνα του μωρό, αφημένο μοναχό.

Θολωμένη είναι τώρα, γιατί έχει έρθει σε άλλη χώρα.

Μα το τραύμα είναι εκεί, μέσα στη γραμματική.

Μεσ’ στις λέξεις που πονάνε,

ή στις λέξεις που αγαπάνε.

 

Το δικό μου το παιδί, διαφέρει από τα άλλα.

Έχει ένα παρελθόν, πιο δύσκολο από το παρόν.

Ένα βάρος κουβαλάει, που για τούτο δε μιλάει.

Μην το κρίνεις, κατάλαβέ το. Νιώσε το και άφησέ το.

Έχει κουραστεί πολύ. Είναι μόνο ένα παιδί…

Στεφανία Ρουλάκη