Σήμερα υπολογίζεται ότι πάνω από τα μισά παιδιά σε κάθε σχολική τάξη στον κόσμο έχουν τουλάχιστον 1 αντίξοη ή/και τραυματική εμπειρία ζωής όπως η απώλεια, η απομάκρυνση από το οικογενειακό περιβάλλον, η κακοποίηση, η παραμέληση, η εκδίωξη από περιοχές βίας και πολέμου. Η σχολική τάξη όμως, το σχολείο, δεν είναι ένας χώρος που τα παιδιά απλά μαθαίνουν βασικές ακαδημαϊκού τύπου δεξιότητες. Είναι χώρος ανάπτυξης σε κάθε επίπεδο και μπορεί και πρέπει να αποτελέσει καταφύγιο για τα παιδιά αυτά. Το προσωπικό (εκπαιδευτικοί, σύμβουλοι, ειδικοί παιδαγωγοί, ειδικοί ψυχικής υγείας) οφείλουν να αναγνωρίσουν αυτήν την δύσκολη πραγματικότητα για πολλά από τα παιδιά στην τάξη τους αλλά και την σημασία του να είναι ενημερωμένοι τι σημαίνει αυτό και πόσο μεγάλη δύναμη έχουν να λειτουργήσουν επανορθωτικά στις αρνητικές επιδράσεις που προκύπτουν από τέτοιες δυσμενείς εμπειρίες. Και πρέπει να το κάνουν. 

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το σχετικό άρθρο που γράψαμε η Δρ. Παπαδάτου (Επ. Καθηγήτρια Νευροψυχολογίας, ΕΚΠΑ) και εγώ, ως Επιστημονική Υπεύθυνη και Ακαδημαϊκή Υπεύθυνη αντίστοιχα ενός προγράμματος κατάρτισης που στοχεύει να θέσει το ζήτημα της αντιξοότητας στο κέντρο της συζήτησης της εκπαιδευτικής πράξης. 

Άννα Κ. Τουλουμάκου