“The more healthy relationships a child has, the more likely he will be to recover from trauma and thrive. Relationships are the agents of change and the most powerful therapy is human love.”

The Boy Who Was Raised as a Dog
Perry & Szalavitz

Κάθε ιστορικό υιοθετημένου παιδιού περιέχει ένα μείγμα απώλειας, βίας ή παραμέλησης. Οι εμπειρίες αυτές μπορεί να είναι τραυματικές και να έχουν αρνητική επίδραση στη σωματική, νοητική, κοινωνική και συναισθηματική εξέλιξη του παιδιού.

Το τραύμα δεν εξαφανίζεται, αλλά οι επιπτώσεις του μπορούν να μετριαστούν και ο καταλύτης για να συμβεί αυτό είναι οι σχέσεις με άλλους ανθρώπους.

Πρωταρχικό ρόλο σε αυτό παίζουν οι κύριοι φροντιστές. Με όχημα την ουσιαστική σχέση με στοργικούς και αφοσιωμένους θετούς γονείς, τα παιδιά (ειδικά στα τρία πρώτα χρόνια της ζωής τους) διδάσκονται την ενσυναίσθηση μέσω μηνυμάτων αποδοχής και συνεπούς φροντίδας τα οποία μπορεί να μην είχαν την ευκαιρία να εισπράξουν νωρίτερα. Κάπως έτσι, μειώνεται το στρες του εγκεφάλου συμβάλλοντας στην ανάπτυξη και την αναδιοργάνωσή του.

Επιπλέον, μελέτες έχουν δείξει ότι ένα ισχυρό κοινωνικό δίκτυο που ευνοεί υγιείς αλληλεπιδράσεις συμβάλλει στην ψυχική υγεία των παιδιών και στη θεραπεία του τραύματος. Δραστηριότητες που συνδράμουν στην ανάπτυξη δεσμών στο σχολείο και το κοινωνικό περιβάλλον, καθώς και  στη στήριξη και την διασύνδεση των γονιών και οτιδήποτε βοηθά στη δημιουργία φίλων και στηρίζει τις οικογένειες, είναι ζωτικής σημασίας για τη θεραπεία του τραύματος και για την ομαλή ανάπτυξη των παιδιών.

Κατά κάποιον τρόπο, νιώθω ότι η επιστήμη έρχεται να επιβεβαιώσει μία «αρχαία» σοφία που λέει ότι ένα παιδί αναπτύσσεται με ασφάλεια όταν μεγαλώνει μέσα σε μια κοινότητα, αλληλεπιδρώντας με διαφορετικούς ανθρώπους.

Για μένα, αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά χρειάζονται μία δεμένη ομάδα συνομηλίκων με παρόμοιους προβληματισμούς. Ένα «χωριό» δοτικών ενηλίκων, ευαισθητοποιημένων στις προκλήσεις της υιοθεσίας, του τραύματος και της διαφορετικότητας. Ένα περιβάλλον αποδοχής και συνεργασίας προς όφελος των παιδιών, των γονιών και των οικογενειών.

Αυτό το θεραπευτικό δίκτυο θεωρώ ότι φιλοδοξεί να χτίσει ο «Πελαργός».

“[…] the most important therapy that these children ever received. Because what they need most was a rich social environment, one where they could belong and be loved.” – The Boy Who Was Raised as a Dog 

[Το άρθρο υπογράφει η Δήμητρα Δημητροπούλου]