«Έφερα ένα δώρο για την Αντίς … μιας και είμαι μακριά, ήθελα να είναι κάτι που να την συνδέσει μαζί μου και σκέφτηκα την Αρχιτεκτονική». Ποιος θα φανταζόταν ότι μια τέτοια εισαγωγή από αγαπημένη φίλη, προμήνυε ένα τόσο σημαντικό και ταιριαστό βιβλίο για εμάς, ένα παραμύθι όλο Αρχιτεκτφρική!!
Συμμερίζομαι απόλυτα μια κριτική για την ιστορία του μικρού Άκη, που θα πήγαινε κάπως έτσι: «Ένα ευφάνταστο παραμύθι για την αξία της φιλίας και του παιχνιδιού στη ζωή μας». «Ο μικρός αρχιτέκτονας και η στρουθοκάμηλος Ρωξάνη» είναι πράγματι, μια εκπληκτική και διόλου ηθικοπλαστική ιστορία φαντασίας, που συμπαρασύρει σε κόσμους μαγικούς και «πλούσιους».
Ωστόσο, ως μέλος Αφροελληνικής οικογένειας, έστρεψα αμέσως την προσοχή μου στην έντονη Αφρικανική ταυτότητα του βιβλίου και με δάκρυα στα μάτια έφτασα (και ακόμη φτάνω!) στο τέλος του. Αν θα ήθελα να αποτυπώσω την αίσθησή μου για αυτή την «πλούσια» ιστορία, με μια φράση, αυτή θα ήταν «Ένα κρεσέντο Αφρικανικού αρώματος που τόσο ‘ύπουλα’ ποτίζει ένα γλυκύτατο, συναισθηματικό διήγημα».
Τα παιδιά μας, βρίσκουν τουλάχιστο δύο στοιχεία ταύτισης με την ηρωίδα του βιβλίου: πρόκειται για μια Αφρικανή που ταξίδεψε και ζει στην Ευρώπη, η οποία έχει δύο ονόματα: (στην Αφρική με φωνάζουν) Ουσούρο-κρομπάιλα-λαλά και (εσύ μπορείς να με λες απλώς,) Ρωξάνη.
Το διήγημα κατατροπώνει τη συμβατική εικόνα της Αφρικής στην Δυτικό κόσμο. ‘Απαιτητικοί’ οι άνθρωποι εκεί! Τον πιο διάσημο αρχιτέκτονα ζήτησαν για να τους σχεδιάσει το πιο μοντέρνο κτίριο μέσα στην ζούγκλα! Και αυτός?! Ένα σωρό δώρα βρήκε εκεί, για να φέρει στον γιο του, Άκη! Ο οποίος?! Φούσκωνε σαν διάνος που είχε φίλη μια ‘αληθινή’ στρουθοκάμηλο, εξέχουσα» προσωπικότητα της Αφρικής! Η Ρωξάνη, ως Αφρικανή, είχε αμέτρητα χαρίσματα: αξιότατη, κομψότατη, εύθυμη, μαγική, ανεξάρτητη, θαρραλέα, έξυπνη, εφευρετική, ταλαντούχα, εμπνευσμένη, αντιρατσίστρια, συμπεριληπτική, πιστή σύντροφος και καλή φίλη. Ένιωσα υπερήφανη για την Ρωξάνη και ευγνώμων στον δημιουργό της!
Την απρόσμενη και αναπάντεχη έκπληξη στο τέλος του βιβλίου, τη φέρνει ένας «ωραίας κύριος και μαύρος, αρκετά μαύρος έως πολύ, γιατί ερχόταν απ΄ την ωραία Αφρική». Για εμάς, ήταν μια απρόσμενη και αναπάντεχη έκπληξη αυτό το δώρο και το βιώνω ως ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία ενίσχυσης της Αφρικανικής πλευράς της ταυτότητας του παιδιού μου. Με ανεπιτήδευτο τρόπο.
Το άρθρο υπογράφει η Ελένη Αθανασοπούλου